Όταν τα φώτα χαμηλώνουν και ο θόρυβος των κοινωνικών υποχρεώσεων υποχωρεί, αποκαλύπτεται η αληθινή ουσία των ημερών. Είναι η στιγμή που η εξωστρέφεια δίνει τη θέση της στην εσωτερική γαλήνη, προσφέροντας μια πολύτιμη ευκαιρία για ουσιαστικό αναστοχασμό και ευγνωμοσύνη.
Βρισκόμαστε στην καρδιά των γιορτών. Τα Χριστούγεννα πέρασαν, τα τραπέζια γνώρισαν τη γιορτινή αφθονία, οι αγκαλιές ανταλλάχτηκαν, τα δώρα άνοιξαν και τα σπίτια γέμισαν φωνές, μουσικές και μυρωδιές.
Η ένταση της αναμονής κορυφώθηκε και, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, άρχισε σιγά σιγά να υποχωρεί. Μαζί της υποχωρεί και κάτι άλλο: ο διαρκής θόρυβος που συνοδεύει τον εορτασμό. Τότε, σχεδόν ανεπαίσθητα, ανοίγεται ένας άλλος χώρος — πιο ήσυχος, πιο εσωτερικός.
Στη σύγχρονη εποχή, οι γιορτές έχουν αποκτήσει έντονα κοσμική διάσταση. Οι προετοιμασίες, οι αγορές, τα στολισμένα καταστήματα, τα ρεβεγιόν, οι μετακινήσεις και οι διαρκείς κοινωνικές υποχρεώσεις δημιουργούν μια δίνη δραστηριοτήτων που συχνά μας αφήνει σωματικά και ψυχικά εξαντλημένους.
Οι γιορτές, αντί να λειτουργούν ως ανάσα, καταλήγουν μερικές φορές να μοιάζουν με μια ακόμα υποχρέωση στο ήδη φορτωμένο μας πρόγραμμα.
Και όμως, τώρα —ιδίως στη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων— τα πράγματα αλλάζουν. Το σπίτι παραμένει στολισμένο, τα φώτα αναμμένα, αλλά ο ρυθμός πέφτει.
Οι επισκέψεις λιγοστεύουν, οι μετακινήσεις σταματούν, το ρολόι μοιάζει να τρέχει πιο αργά. Είναι αυτή η μεταβατική περίοδος, ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, που μας προσφέρεται σχεδόν απλόχερα ως χρόνος για περισυλλογή.
Οι γιορτές, στην παραδοσιακή και πνευματική τους διάσταση, δεν ήταν ποτέ μόνο στιγμές εξωστρέφειας. Η χριστιανική παράδοση τις αντιμετωπίζει ως περίοδο εσωτερικής ανανέωσης και βαθύτερου στοχασμού.
Η γέννηση του Χριστού δεν έρχεται με θόρυβο και επιδεικτική λάμψη, αλλά μέσα στη σιωπή, στην απλότητα και στην ταπεινότητα. Αυτό το μήνυμα παραμένει επίκαιρο: η ουσία αυτών των ημερών δεν βρίσκεται μόνο σε όσα κάνουμε προς τα έξω, αλλά κυρίως σε όσα συμβαίνουν μέσα μας.
Τώρα που η αναστάτωση της προσδοκίας των Χριστουγέννων έχει κοπάσει, μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας έναν διαφορετικό ρυθμό.
Να καθίσουμε δίπλα στο τζάκι ή απλώς στον καναπέ, να κοιτάξουμε από το παράθυρο τον χειμωνιάτικο ουρανό, να μείνουμε για λίγο χωρίς πρόγραμμα.
Να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς που φεύγει — όχι βιαστικά και επιφανειακά, αλλά με ειλικρίνεια. Να αναγνωρίσουμε τις δυσκολίες, τις απώλειες, τις μικρές και μεγάλες νίκες. Να εκτιμήσουμε αληθινά όσα ζήσαμε και όσα έχουμε.
Αυτές οι ήσυχες στιγμές μάς δίνουν χώρο για ευγνωμοσύνη. Μας βοηθούν να θυμηθούμε τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μας, εκείνους που μας έλειψαν, αλλά και εκείνους που ίσως πληγώσαμε ή μας πλήγωσαν.
Είναι η στιγμή για συγχώρεση — πρώτα προς τον εαυτό μας και έπειτα προς τους άλλους. Για να επουλώσουμε πληγές, να κλείσουμε εκκρεμότητες και να αφήσουμε πίσω ό,τι δεν μας εξυπηρετεί πια.
Η περισυλλογή δεν σημαίνει μελαγχολία ούτε απομόνωση. Μπορεί να συμβαίνει και μέσα στη συντροφιά των αγαπημένων μας προσώπων, σε χαμηλόφωνες συζητήσεις, σε βλέμματα που καταλαβαίνουν χωρίς πολλά λόγια.
Είναι η ευκαιρία να μιλήσουμε με ουσία, να μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα που στην καθημερινή φούρια μένουν ανείπωτα. Να ακούσουμε πραγματικά, όχι απλώς να περιμένουμε τη σειρά μας να μιλήσουμε.
Αυτή η διπλή όψη των γιορτών —η κοσμική και η εσωτερική— δεν αλληλοαποκλείεται. Αντίθετα, η μία συμπληρώνει την άλλη. Χωρίς τον εορτασμό, η ζωή μας θα ήταν φτωχότερη σε χαρά και ανθρώπινη επαφή. Χωρίς την περισυλλογή, όμως, οι γιορτές χάνουν το νόημά τους και καταντούν απλώς μια επανάληψη συνηθειών χωρίς βάθος.
Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του χρόνου και κοιτάζουμε προς το νέο έτος, ας επιτρέψουμε σε αυτές τις μέρες να μας προσφέρουν και τα δύο: τη ζεστασιά της συντροφιάς και τη γαλήνη της σιωπής, τη χαρά του εορτασμού και τη σοφία της εσωτερικής ανασκόπησης.
Γιατί οι γιορτές, τελικά, δεν είναι μόνο για να τιμήσουμε τη ζωή γύρω μας — αλλά και για να αφουγκραστούμε την πορεία που χαράζουμε μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου