-Είναι πράγματι ενδιαφέρων ο τίτλος του νέου σου έργου – "Εν Κρυπτώ" – και μας οδηγεί ευθέως στο ερώτημα: Τι είναι αυτό που κρύβεται;
-Η αλήθεια, αυτή και μόνο αυτή είναι που πάντα κρύβεται.
Μας την κρύβουνε οι άλλοι, τους την κρύβουμε κι εμείς, την κρύβουνε οι άλλοι απ' τον εαυτό τους, την κρύβουμε κι εμείς απ' τον δικό μας.
Αυτό το αέναο κρυφτό είναι ο τυπικότερος όλων κοινός μας τόπος. Ή κοινός μας μη τόπος αν το προτιμάτε.
-Αναζητώντας τις πηγές έμπνευσης στις ανορθόδοξες, αντισυμβατικές, ακόμα και τραυματικές συνθήκες: Τι εντοπίζουμε σε μια τέτοια αναζήτηση;
-Τον εαυτό μας και μόνον αυτόν, τα αστείρευτα όσο και απίστευτα – μέχρι τη στιγμή της γνωριμίας με αυτά – όριά του.
Η πραγματική τέχνη δεν είναι παρά η διαρκής μα και πάντα ατελέσφορη – υπό την έννοια ότι κάθε τέλος της είναι μια καινούρια αρχή – αναζήτηση του εαυτού.
-Τι είναι το ανθρώπινο σώμα; Τέχνη χορού, ιδεατό παραστατικό μέσο και συνάμα απώτατος σκοπός, παραστατικός τρόπος για να φτάσουμε κάπου και ταυτόχρονα εκφραστικός προορισμός;
- Το ανθρώπινο σώμα στα εκφραστικά όριά του. Αν κάτι μπορεί να ορίσει τη τέχνη του χορού – που δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως υπάρχει αυτό το κάτι – είναι η διαρκής διεκδίκηση της τελειότητας με ταυτόχρονη συνείδηση ότι αυτό που διεκδικείται είναι αδύνατο.
-Κίνηση και ακινησία: τι είναι η μία και τι είναι η άλλη για σένα;
- Το αόρατο νοητό εκκρεμές του βασικού μας ενστίκτου, μας θέλει ακροβάτες μια ζωή στα όρια του νου, να γευόμαστε ως υπέρτατη ηδονή μας ό,τι σηματοδοτεί την πιθανή υπέρβαση του θεμελιώδους – μιας και η ζωή μας είναι εσαεί αιχμάλωτη της βαρύτητας – φόβου της ελεύθερης πτώσης.
Όχι, δεν είναι δική μου αυτή η φράση, είναι ενός από τους αγαπημένους μου διανοούμενους – Ανδρέας Κουζέλης λέγεται, ένα από τα βιβλία του είχε εμπνεύσει την παράστασή μου με τον τίτλο "Conspiracy" το 2015 – νομίζω πως αν διαβαστεί προσεκτικά απαντά στο πολύ ωραίο ερώτημά σας.
Ακροβατούμε! Εντός της συνθήκης αυτής αποκτά νόημα η κίνηση και η ακινησία μας...
-Μια τρελή ερώτηση που μου 'ρχεται αυθόρμητα στο νου: Αν φοβάμαι να χορέψω για να μην εκτεθώ είναι καλό να βαράω παλαμάκια στον άλλο που χορεύει;
-Άρη μου, οτιδήποτε πηγάζει από τον φόβο, καλό είναι αν μη τι άλλο να εκτονώνεται, να μην παγώνει μέσα μας και να μετασχηματίζεται σε ενοχή.
Ναι, καλύτερα είναι να μην φοβάσαι να χορέψεις, όμως αν φοβάσαι και για όσο φοβάσαι, τότε τα παλαμάκια στον άλλον που χορεύει αν μη τι άλλο εμποδίζουν τον φόβο να μετασχηματιστεί σε ενοχή, οπότε – υπό αυτή την έννοια – καλό κάνουν.
-Υπάρχει κάτι που σε κάνει να ελπίζεις ότι αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα;
-Δεν χρειάζεται να υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για να τροφοδοτήσει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η ανθρώπινη ύπαρξη αυτή καθαυτή – που είναι εναρμονισμένη με την ιδιαίτερη συνθήκη ταυτόχρονα να σκέφτεται τη ζωή που ζει και να ζει τη ζωή που σκέφτεται – φτάνει και περισσεύει.
Παλεύει, επιβιώνει, με μια λέξη ζει, για να μπορεί να ελπίζει, και ελπίζει για να μπορεί να ζει...
-----------------------
Τηλέφωνα Επικοινωνίας: 00357 99771797 και 00357 99698691 > Eπιστροφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου