Το κύριο πρόβλημα ήταν ότι δεν είχαμε χρόνο, ίσως η κύρια δικαιολογία. Να λοιπόν που τώρα έχουμε άφθονο χρόνο. Να σκεφτούμε, να αφυπνιστούμε από την καταστρεπτική ύπνωση και να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τη σύνδεσή μας με όλα τα υπόλοιπα.
Και ναι φτάσαμε στο σημείο να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας.
Ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε επιτέλους μαζί του. Δεν θα το κάναμε από μόνοι μας. Τώρα είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε. Παρόλα αυτά ξέρω ότι κάποιοι ούτε και τώρα θα το κάνουν. Ωστόσο έφτασε η στιγμή.
Χρειαζόταν να έρθει ο κορωνοϊός για να δώσουμε ένα ραντεβού με τον εαυτό μας. Να απομονωθούμε με τον εαυτό μας. Να μπούμε σε καραντίνα. Να μας δούμε κατάματα. Να βγάλουμε στη φόρα όλα αυτά που κρύβαμε κάτω από το χαλί.
Ήρθε η ώρα να δούμε ξανά την πορεία μας. Τόσο σε ατομικό αλλά κυρίως σε συλλογικό επίπεδο. Να δούμε ξανά την σύνδεση μας με όλα τα υπόλοιπα. Ήρθε η ώρα να ξαναδούμε τον ρόλο μας και την ουσία της ύπαρξής μας.
Ήρθε η ώρα να δούμε και το δέντρο και το δάσος. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ήρθε η ώρα να δούμε τη σύνδεση μας με τη φύση. Τον ομφάλιο λώρο που έχουμε με το όλον. Ήρθε η ώρα να δούμε την θέση μας μέσα σε αυτό. Και να κατανοήσουμε ότι τα πάντα είναι ένα, είμαστε ένα.
Το πώς μεταχειριζόμαστε τη φύση και όλα τα υπόλοιπα με τα οποία είμαστε συνδεδεμένοι έχει άμεσο αντίκτυπο πάνω μας ατομικά. Κομμάτι της φύσης είναι και οι ιοί. Η κυτταρική ζωή. Οι "μικροοργανισμοί".
Αποτελούμαστε από τέτοιους. Έχουν λόγο ύπαρξης όσο έχουμε και εμείς. Εκατομμύρια "ξένοι" βρίσκονται μέσα μας. Δίχως αυτούς δεν θα υπήρχαμε. Δεν είναι "εισβολείς" αλλά οι πραγματικοί συν-"αφέντες" του σπιτιού. Είναι απαραίτητοι για την υγεία μας. Η ελάχιστη γνώση για το πώς λειτουργούν δεν μας απαλλάσσει από τις συνέπειες της λειτουργίας τους.
Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν προκόβουμε μόνοι μας. Αλλά σε συνεργασία, σε συμφωνία, σε αρμονία με όλα τα άλλα. Φαίνεται σαν να είχαμε χάσει την γλώσσα συνεννόησης και επικοινωνίας. Βλέπαμε μόνο το δέντρο αγνοώντας το δάσος.
Τώρα ήρθε η ώρα να ξαναβρούμε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία που έχει να μας δώσει ο κορωνοϊός. Να σκεφτούμε με πιο συλλογικούς τρόπους σκέψης. Με πιο ολιστικές νοοτροπίες που εντάσσονται στη λειτουργία του "δεξιού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου", όπως αλλιώς λέγεται. Δηλαδή βλέποντας την μεγαλύτερη εικόνα κάθε φορά και όχι απλώς μέσω μιας περιορισμένης αντίληψης για τον εαυτό μας.
Το κύριο πρόβλημά της εποχής ήταν ότι δεν είχαμε χρόνο. Ίσως η κυρία δικαιολογία. Να λοιπόν που τώρα έχουμε. Έχουμε άφθονο χρόνο. Να σκεφτούμε όλα αυτά τα πράγματα και να αφυπνιστούμε από την καταστρεπτική ύπνωση να δεχόμαστε αδιάκριτα όλες τις πληροφορίες που μας παρέχονται δίχως το φίλτρο της συνειδητής επεξεργασίας.
Ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε, να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις ώστε να βρούμε το σωστό ρόλο μας ως άνθρωποι. Αυτόν που πραγματικά έχουμε στη φύση. Και δεν είναι αυτός του "κηδεμόνα" και του "αρχηγού". Αλλά του ενσυναισθανόμενου όντος και του δημιουργού λύσεων με μια ευρύτερη αντίληψη.
Ναι αγαπημένοι μου φίλοι. Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία! Ας την αδράξουμε.
----------------
O Άρης Νότης είναι δημοσιογράφος, εκδότης της ιστοεφημερίδας ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΕΞΙΑ, κλινικός υπνοθεραπευτής, νευρογλωσσικός προγραμματιστής και συγγραφέας. > Eπιστροφή
Μπράβο Άρη πολύ ωραία τοποθέτηση και στην κατάλληλη στιγμή. Να δούμε πώς θα αντιδράσουν τα πλήθη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρη αυτό σκεφτόμουν και εγώ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή