Διαφυγή και Άλλοθι η Συγγραφή, μυθ-ιστοριο-συνέντευξη

Mαρία
Στυλιανού

 "Όταν πέφτει η αυλαία και τα φώτα σβήνουν, μαζί με το τελευταίο χειροκρότημα του πιο πιστού μας θεατή που δεν είναι άλλος από τον εαυτό μας, επιστρέφω στην πραγματικότητα περιμένοντας ανυπόμονα την επόμενη παράσταση.”

1. Γιατί ασχολείσαι με τη συγγραφή και τις εκδόσεις;

-Ασχολούμαι μ’ αυτό που αγαπάω από παιδί. Από τα πέντε μου δήλωνα ότι θέλω να γράψω βιβλία μεγαλώνοντας. Είχα ανακοινώσει από τότε στην οικογένειά μου, ότι θα αποκτούσα μια δική μου εφημερίδα και θα ασχοληθώ επαγγελματικά με την έκδοση.

Για να καταλάβεις, έπαιρνα τις εφημερίδες του μπαμπά μου, έκλεινα τα μάτια, μύριζα το χαρτί και “έφευγα”. Xανόμουνα. Kαβάλα με τ’ όνειρο. Με τοποθετούσα σ’ ένα τεράστιο τυπογραφείο όπου η μυρωδιά απ’ το χαρτί μου έσπαγε τα ρουθούνια. Είναι απίστευτο το συναίσθημα που ένιωθα, δεν περιγράφεται με λόγια...

Μέσα απ’ αυτή τη δουλειά, νιώθω πλήρης! Παρομοιάζω κάθε καινούργιο βιβλίο που θα εκδώσω μ’ ένα καινούργιο ταξίδι. Κι όπως τα ταξίδια έχουν καθένα κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό, έτσι και τα βιβλία. Καθένα, με τη δική του χάρη, το δικό μήνυμα, τη δική του μοναδική αξία.

2.O γραπτός λόγος είναι απλά τρόπος διαφυγής ή το άλλοθι μας για την έλλειψη ορθής δράσης;

-Μ’ αρέσει πολύ αυτή σου η ερώτηση. Εγώ θα έλεγα και τα δύο. Πιστεύω πως λίγο-πολύ, όλοι έχουμε την ανάγκη να διαφύγουμε, ή να δραπετεύσουμε απ’ τα συνηθισμένα.

Άλλοι βρίσκουν διαφυγή νοσταλγώντας τα περασμένα, άλλοι πάλι στις ψευδαισθήσεις όλων όσων θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν τολμούν. Άλλοι πάλι είναι απ’ τη φύση τους φευγάτοι, κι αρνούνται πεισματικά να κοιτάξουν τον καθρέφτη που έχουν απέναντι τους. Εκεί λοιπόν χρειάζονται κι ένα άλλοθι. Bλέπεις ότι και τα δύο είναι αλληλέγγυα.

Εγώ προσωπικά, είμαι ονειροπόλα απ’ τη φύση μου, είμαι όμως παράλληλα και άτομο πολύ προσγειωμένο, συνεπώς, αφήνω τον εαυτό μου να παρασύρεται και να τσαλακώνεται μαζί με τους ήρωες των βιβλίων μου, κρατώντας πάντα το δωρεάν εισιτήριο που μου δίνει το άλλοθι και κάνω παιχνίδι καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργίας.

Όταν όμως πέφτει η αυλαία, και τα φώτα σβήνουν μαζί με το τελευταίο χειροκρότημα του πιο πιστού μας θεατή, που δεν είναι άλλος από τον εαυτό μας, επιστρέφω στην πραγματικότητα, περιμένοντας ανυπόμονα την επόμενη παράσταση.

3.Αληθεύει ότι οι συγγραφείς πραγματικών ιστοριών, τα ριάλιτι τηλεοπτικά προγράμματα, οι ειδήσεις στον γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο εστιάζουν στο φόβο και τις ανθρώπινες ατέλειες, χειρίζοντάς τις αριστοτεχνικά για να πουλούν εις βάρος της συλλογικής πνευματικής ανάπτυξης;

-Αληθεύει, και είναι πολύ τραγικό να βλέπουμε ανθρώπους που παριστάνουν τους διανοούμενους, να εξαπατούν και να ξεπουλούν συνειδήσεις και αισθήματα με μόνο συμφέρον το κέρδος.
Αν και έχω γράψει τρία καταπληκτικά μυθιστορήματα, βασισμένα σε αληθινές ιστορίες, φρόντισα να στήσω τις ιστορίες και των τριών πάνω απ’ όλα με σεβασμό απέναντι στους πραγματικούς πρωταγωνιστές, με σεβασμό απέναντι στο αναγνωστικό κοινό που θα μου έκανε την τιμή να με διαβάσει, και φυσικά με σεβασμό προς εμένα την ίδια, σκεπτόμενη πάντα αυτό που λένε «Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να κάνουν και σε σένα».

4.Ποια διλήμματα έχει να ξεκαθαρίσει ένας συγγραφέας για να δει το έργο του ολοκληρωμένο;

-Τα διλήμματα είναι πολλά. Τις περισσότερες φορές οι συγγραφείς παλεύουν με τις ανασφάλειες τους και το φόβο της απόρριψης από το αναγνωστικό κοινό. Ένα κοινό πανέξυπνο, που κανείς συγγραφέας και διανοούμενος, δεν είναι σε θέση να ξεγελάσει. Άρα λοιπόν κοιτάμε να είμαστε σωστοί στις περιγραφές αλλά και τις απόψεις μας, κοιτάμε να μεταδίδουμε σωστά μηνύματα, γράφουμε σωστά ελληνικά έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι γράφουμε Λογοτεχνία. Άρα δεν υπάρχουν τεχνικές στη λογοτεχνία, ο καθένας από εμάς φοράει τη δική του ταυτότητα και καταγράφει όλα όσα αναγράφονται στο βυθό της καρδιάς...

5.Οι ήρωες των μυθιστορημάτων σου αποτελούν κομμάτια του εαυτού σου;

-Αυτός που λέει ότι δεν βάζει στα βιβλία του και κομμάτια δικά του είναι ψεύτης. Λίγο-πολύ όλοι κάτι θα βάλουμε, μπορεί να είναι ένας στημένος χαρακτήρας με δικά μας χαρακτηριστικά, μπορεί να είναι συναισθήματα μπορεί και πράξεις. Ανάλογα...

6.Πόσο σου παίρνει για να ολοκληρώσεις τη συγγραφή ενός βιβλίου σου;

-Να σου πω την αλήθεια, τώρα πια δεν βιάζομαι. Είμαι ικανοποιημένη με τον εαυτό μου αν βγάζω ένα βιβλίο ανά δύο χρόνια. Το πρώτο και το δεύτερο μου βιβλίο μου πήρε γύρω στον ένα χρόνο περίπου, κάτι που σήμερα με την πείρα που έχω, θεωρώ απαράδεκτο.

Το τρίτο μου μυθιστόρημα μου πήρε δύο χρόνια και το βρίσκω απόλυτα υπεύθυνο και σωστό. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα γράφει κατά παραγγελία, και όποτε θέλουν οι άλλοι, γράφω μόνο όταν είμαι σε φόρμα διαφορετικά προτιμώ να μην τ’ αγγίξω για να μην γράψω πράγματα για τα οποία αργότερα μπορεί να μετανιώσω.

7.Ζωγράφισέ μου με μερικές λέξεις τον κόσμο που θα ήθελες να κληροδοτήσεις στους γιους σου.

-Αν μπορούσα να ζωγραφίσω τον κόσμο έτσι όπως εγώ τον ονειρεύομαι, σίγουρα θα έβαζα μπόλικο χρώμα στην παλέτα μου, κόκκινο για να μας θυμίζει ότι η αγάπη είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε στη ζωή μας, ροζ για να ονειρευόμαστε, λευκό για να ζούμε ειρηνικά, κίτρινο, πράσινο, γαλάζιο για να θυμόμαστε ότι η ζωή είναι ωραία και θα πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο θα ήθελα να ζήσουν τα παιδιά τα δικά μου αλλά κι όλου του κόσμου!!!

Η Μαρία Στυλιανού είναι συγγραφέας και εκδότης. Γεννήθηκε και κατοικεί στη Λεμεσό. Σπούδασε Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Πληροφορική. Έχει πτυχίο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, Μάρκετινγκ και Δημόσιες Σχέσεις. Έχει γράψει 3 βιβλία. Tα δύο πρώτα με τίτλο “Με λένε Νάσια” και “46 λεπτά στον ωκεανό της αγάπης μας” και το τελευταίο “Όταν οι Άγγελοι εκδικούνται”. Όλα αφορούν πραγματικές ιστορίες της ζωής. Εκδίδει την εφημερίδα “Αναζητήσεις” και η ιστοσελίδα της είναι η http://anazitiseis.com/

Το βιβλίο της Μαρίας Στυλιανού “Όταν οι άγγελοι εκδικούνται” μπορείτε να το βρείτε εδώ

> Eπιστροφή