Ένα μη-γεγονός, μια κακοχωνεμένη στιγμή που, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα γινόταν καν αντιληπτή, καταγράφηκε από την φρενίτιδα της δημοσιότητας, και το δαιμόνιο μικρόβιο του πολίτη ρεπόρτερ - κριτή - μπανιστηρτζή και έγινε το "θέμα".
Όσο πάει το έργο γίνεται και καλύτερο. Σαν τηλεοπτική σειρά που έκοψε αρχικά χαμηλά ποσοστά τηλεθέασης αλλά ξαφνικά ανέβηκε στις προτιμήσεις λόγω… θεαματικών διαρροών.
Μια γαργαλιστική λεπτομέρεια, μια κακογραμμένη εικόνα, αλλά ένα συναρπαστικό βίντεο, που έγινε ανέκδοτο, που έγινε διαδεδομένο, που έγινε ξακουστό.
Ένα μη-γεγονός, μια κακοχωνεμένη στιγμή που, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα γινόταν καν αντιληπτή, καταγράφηκε από την φρενίτιδα της δημοσιότητας, και το δαιμόνιο μικρόβιο του πολίτη ρεπόρτερ - κριτή - μπανιστηρτζή και έγινε το "θέμα".
Στην συνέχεια αναβαθμίστηκε από τους μέτρ του είδους με σχολιασμό, σπόντες, αλληγορία, και φυσικά… χιούμορ — γιατί πώς αλλιώς θα φανείς ευφυής, μοντέρνος και κάπως αποστασιοποιημένος από την χυδαιότητα των άλλων;
Στην Κύπρο, τη χώρα του «πασιαμά» και του «πε αλλόνα», η σκανδαλοθηρία συναντά τον χαβαλέ.
Σαν να μη φτάνει που έχουμε γίνει τηλεθεατές της ζωής μας, παίζουμε και ρόλους κομπάρσων στην επόμενη φάση του δράματος: αυτή που εμπλουτίζει, παραμορφώνει και φέρνει τη δική μας εκδοχή της αλήθειας.
Ο καθένας το προχωρά παραπέρα. Λίγο πιο τολμηρά, λίγο πιο αστεία, λίγο πιο τραβηγμένα. Για το κοινό. Για την αποδοχή. Για την "παρέα".
Γιατί το τρίπτυχο δεν είναι τυχαίο:
Αίμα (ποινή) — για να υπάρχει δράμα, κάποιος πρέπει να πληρώσει.
Σπέρμα — για να υπάρχει πονηρή ίντριγκα, να εξάπτει τις ορμόνες μας.
Ψέμα — γιατί αν δεν το κάνουμε μυθιστόρημα, δεν έχει πλάκα.
Και κάπου εκεί, ξεχνιέται το πρόσωπο, ο άνθρωπος, η ευθύνη. Και δεν αναφέρομαι στους πρωταγωνιστές αλλά στους θεατές.
Όλοι χιουμορίστες, όλοι κριτές. Το ότι κάποιοι μπορεί να καταστρέφονται στην πορεία και - ξανά - δεν εννοώ τους ακούσιους πρωταγωνιστές, αλλά τις όποιες βασικές αξίες που μπορεί να διαθέτουμε είναι απλώς "παράπλευρη απώλεια".
Το «δεν συμφωνώ με την υπερχυδαιότητα, αλλά θα κάνω κι εγώ το αστειάκι μου» είναι το νέο εθνικό σπορ.
Όχι, δεν θα το αναλύσω περαιτέρω. Δεν χρειάζεται. Το έχετε ήδη καταναλώσει σε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μπηχτές στα καφενεία.
Απλώς, την επόμενη φορά που θα ξεκινήσει η επόμενη "σειρά" — γιατί θα έρθει και επόμενη, πάντα έρχεται — πριν βιαστείτε να ανεβάσετε story, ίσως να σκεφτείτε:
Είμαι θεατής ή σκηνοθέτης σε αυτό το δράμα;
Και κυρίως: Αξίζει;
---
Ο Άρης Νότης είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΕΞΙΑ. Με εξειδίκευση στην υπνοθεραπεία και τον νευρογλωσσικό προγραμματισμό, προσεγγίζει θέματα προσωπικής ανάπτυξης, ενώ παράλληλα παρουσιάζει συνεντεύξεις και ποικίλη ύλη που εμπνέει και ενημερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου