Στο Άγιο Όρος πήγα μετά από άσκηση της Μεθόδου Σίλβα όπου είχα θέσει ένα ερώτημα για να πάρω μια απάντηση. Αυτό που ακολούθησε είναι καταγεγραμμένο εδώ.
Στο λεωφορείο για τις Καρυές από τη Δάφνη, το γνωστό λιμανάκι που συνδέει την Ουρανούπολη με το Άγιο Όρος, στο διπλανό κάθισμα, καθόταν ήδη ένας κύριος καλοντυμένος, με μια δερμάτινη τσάντα κρεμασμένη από τον ώμο του.
Μου χαμογέλασε τυπικά, όπως συνήθως κάνουμε. Χαιρετηθήκαμε και συστηθήκαμε.
-Πρώτη φορά έρχεσαι εδώ; με ρώτησε.
-Ναι. Ψάχνω για μια απάντηση.
-Σίγουρα θα την βρεις, αν και εδώ στο Όρος δεν σου δίνουν συμβουλές, κάνουν ερωτήσεις και στο τέλος καταλαβαίνεις τι χρειάζεται να κάνεις.
Το λεωφορείο ξεκίνησε και άρχισα να απολαμβάνω το τοπίο και τον Άθωνα κάτασπρο στα χιόνια. Τελικά φτάσαμε στις Καρυές την πρωτεύουσα και κατεβήκαμε.
- Πηγαίνω στον πατέρα Παΐσιο, λίγο έξω από τις Καρυές, μου λέει ο κυρ Κώστας.
- Πάμε, έχω ακούσει γι' αυτόν, εγώ πηγαίνω στη μονή Ιβήρων.
Σε λίγο είμαστε έξω από το καλύβι, αλλά η εξώπορτα κλειστή. Μια μικρή ταμπελίτσα όμως με ένα τόξο έδειχνε ένα γυάλινο βάζο και μέσα είχε ένα χαρτί που έγραφε:
"Φίλε επισκέπτη, δεν μπορώ τώρα. Γράψε μου όμως το πρόβλημα σου στο χαρτί και θα προσευχηθώ για σένα. Εδώ δεν ήρθα για να κάνω τον δάσκαλο."
Γέλασα, μου άρεσε και πρόσεξα ένα μπλοκάκι μέσα στο βάζο και ένα μικρό μολυβάκι και μια ξύστρα. Πήρα το μπλοκάκι και έγραψα: "Δεν έχω κάποιο προσωπικό θέμα, απλά θα ήθελα τη γνώμη σας."
- Θα το κρατήσω το μολυβάκι για ενθύμιο, θα βάλω το δικό μου που είναι τριπλάσιο. Θα έλθω πάλι το πρωί στις 10, μπορεί να με δεχτεί τότε, λέει ο κύριος Κώστας, είναι απρόβλεπτος.
-Μπορεί να έρθω και εγώ, μου άρεσε αυτό που έγραφε στο βάζο.
Στη μονή Ιβήρων με υποδέχτηκε ένας νεαρός δόκιμος μοναχός και η πρώτη του ερώτηση καθώς μου έδειχνε το δωμάτιο που θα κοιμόμουν ήταν:
-Τι λες θα το πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός; "Τι του λες τώρα;", σκέφτηκα, αλλά έκανα πως δεν άκουσα. "Ε, όχι και ο Ολυμπιακός."
- Έχεις δειπνήσει;
-Όχι, γιατί;
-Πρέπει να βιαστείς λίγο, γιατί κλείνει η τραπεζαρία.
Σκέφτηκα το χθεσινό ρεζιλίκι μου στον Άγιο Παύλο και αυτή τη φορά ήμουν κόσμιος. Γέλασα από μέσα μου καθώς θυμήθηκα τον Αρχοντάρη πατέρα Γεράσιμο που με είχε υποδεχτεί εχθές στον Άγιο Παύλο.
-Ωρέ Κεφαλονίτης ή Ληξουριώτης είσαι; Βλέποντας το διαμονητήριο μου.
-Ληξουριώτης, είστε ο πατέρας Γεράσιμος;
Με είχε πληροφορήσει στο πλοιάριο ο πατέρας Αντρέας όταν του είπα από πού ήμουν, σε ερώτηση του.
-Ε, θα πας στους Κεφαλονίτες στον Άγιο Παύλο, λίγο πιο πάνω από εμάς είναι το μοναστήρι.
- Εσείς που είστε;
- Είμαστε στη Νέα Σκήτη, ο οίκος Αβραμαίων αγιογράφοι. Θα βρεις τον πατέρα Γεράσιμο, είναι ο αρχοντάρης της μονής. Θηριώδης, τεράστιος αλλά με καρδιά μικρού παιδιού, θα σε τακτοποιήσει.
- Α! έκανε ο πατέρας Γεράσιμος, πράγματι ένας γίγαντας. Έχεις φάει ωρέ;
-Νωρίς είναι, μόλις κάθεται ο ήλιος.
-Και τι είμαστε ωρέ εδώ, ταβέρνα; Αν δεν πας τώρα, δεν θα βρεις τίποτα μετά. Άσε το σακίδιο σου και σου λέω μετά που θα μείνεις. Ίσια μπροστά σου θα δεις την τραπεζαρία.
Η τραπεζαρία γεμάτη με μοναχούς και 5-6 ταξιδιώτες–προσκυνητές σαν και μένα. Με είδε ένας και έκανε χώρο να καθήσω δίπλα του. Κάποιος έσπρωξε ένα πιάτο φακές κοντά μου, 2,3 παξιμαδάκια, ένα πιατάκι ελιές και ένα κρεμμύδι.
Κανείς όμως δεν έτρωγε ακόμη. Ξαφνικά ένας μοναχός άρχισε να διαβάζει κάτι τροπάρια, ψαλμούς, προσευχές και όλοι άρχιζαν να τρώνε. Πείναγα πολύ έβαλα τα παξιμαδάκια να μουλιάζουν στις φακές και τις ελιές και το κουτάλι μου ‘‘πήρε’’ φωτιά.
Φαίνεται, έτρωγα με τόση λαιμαργία, που ξαφνικά βλέπω τον διπλανό μου να ‘‘προστατεύει’’ τα παξιμάδια του και συνειδητοποιώ ότι σχεδόν όλοι με παρακολουθούσαν πόσο γρήγορα άδειασα το πιάτο μου.
Τα επόμενα 10 λεπτά ήταν μαρτυρικά. Πεινούσα πάρα πολύ, οι άλλοι με κοιτούσαν κρυφά και έτρωγαν αργά βασανιστικά τις φακές τους και εγώ σκεπτόμουν να ζητήσω από την κουζίνα λίγο ψωμάκι να βγάλω τη νύχτα.
Την περίπτωση ταβέρνας την είχα αποκλείσει. "Ο Γεράσιμος θα είναι η λύση", σκέφτηκα, "όταν θα πάρω το σακίδιο μου, κάτι θα μου δώσει".
Με μεγάλη μου έκπληξη όταν γύρισα στο Αρχονταρίκι, δεν πεινούσα καθόλου. Τότε κατάλαβα πόσο σοφά ήταν σχεδιασμένα όλα. Ο χρόνος που τρώγαμε είχε υπολογιστεί με την προσευχή και το αίσθημα κορεσμού (αυτόματος αντανακλαστικός μηχανισμός) λειτούργησε. Το πρώτο πράγμα που λένε στις δίαιτες είναι, τρώτε αργά, καθιστοί αφιερώνοντας 20 - 30 λεπτά για το γεύμα σας.
Την άλλη μέρα μπαίνοντας στην είσοδο του μονοπατιού για τον πατέρα Παΐσιο, μετά από 2,5 ώρες περπάτημα μέσα από τα βουνά, νάτος ο κυρ Κώστας έμπαινε κι αυτός.
-Μπράβο ακρίβεια, ήρθαμε στο δευτερόλεπτο.
Πλησιάζει στο πορτόνι και ξαφνικά σταματά και αναστατωμένος με ρωτά.
- Συγνώμη, θυμάσαι εχθές που άλλαξα τα μολύβια; Πήρα το μικρό σαν ενθύμιο και έβαλα στο βάζο το δικό μου.
- Ε, Ναι πως δεν το θυμάμαι. Τόβαλες στη τσάντα σου. Είναι εκεί τώρα;
- Αφού είναι εδώ. Και με το δάκτυλο του μου το δείχνει στο βάζο.
- Το είδα και εγώ με τα μάτια μου που το έβαλες στην τσάντα σου, το κοίταζες αρκετά μάλιστα πριν το βάλεις. Τι είναι αυτό κυρ Κώστα;
- Είναι θαύμα, ξέρεις. Με κάτι τέτοια ‘‘εμφανίζεται’’ ο Θεός. Είναι σημάδι θετικό.
Σημείο αναφοράς, θα το έλεγε ο Χοσέ Σίλβα, σκέφτηκα και ένιωσα γαλήνια. Ο πατέρας Παΐσιος ούτε αυτή τη φορά εμφανίστηκε, αλλά το σημείωμα μου το είχε πάρει (δεν υπήρχε στο βάζο).
Χωρίσαμε και εγώ γύρισα στη Νέα Σκήτη στον πατέρα Ανδρέα, με το εξεταστικό του βλέμμα.
-Α, ήρθες, έλεγα πως έφυγες, αλλά μετά σκέφτηκα πως θα έρθεις για να πάρεις την απάντηση.
- Ποια απάντηση;
- Άστα αυτά 2 Φεβρουαρίου στο Άγιο ΄Ορος, ούτε τουρίστας, ούτε εγκληματίας να κρυφτείς είσαι. Κάτι σε απασχολεί. Το βράδυ θα τα πούμε. Ο πατέρας Ιωάννης πέτυχε κάτι σαρδέλες με τα δίχτυα του και μια και έχουμε και καλεσμένο, λέω να ανοίξουμε το γιοματάρι.
- Ποιος είναι ο καλεσμένος; δήθεν ρώτησα.
-Άστα Κεφαλονίτη, το απόγευμα έχουμε και εσπερινό.
- Μα τώρα είναι απόγευμα, σε λίγο ο ήλιος κάθεται, είπα.
- Ωραία. Βάρα την καμπάνα στο παρεκκλήσι νάρτουν και οι άλλοι.
Οι άλλοι ήταν ο παπάς και ο μαθητευόμενος μοναχός, βοηθός του.
-Έλα βάλε ένα χέρι και εσύ, μόνος μου θα ψάλλω;
- Δεν έχω ιδέα, άσε που είμαι και φάλτσος.
- Γιατί εμείς που ψάλλουμε ξέρουμε; Διάβαζέ τα.
Ξεθάρεψα και άρχισα δειλά-δειλά να ψάλλω. Στο τέλος μου άρεσε και ο πατέρας Αντρέας κουνούσε ευχαριστημένος το κεφάλι του.
Το βράδυ η παρέα μεγάλωσε, μαζεύτηκαν και άλλοι μοναχοί αγιογράφοι, τα ψάρια πεντανόστιμα και το κρασί άξιο της φήμης του.
-Στην υγειά σου αδερφέ μου, σήκωνε το ποτήρι του ο πάτερ Αντρέας και μετά "Στην υγειά τους, σε κείνους που δίνουνε αδερφέ. Και σε κείνους που δε δίνουνε, να μάθουνε να δίνουνε." (Αυτό ήταν το μεγάλο ευχαριστώ του για το πριονάκι που του χάρισα να κλαδεύει την κληματαριά.) Τελικά μίλησες στον Παΐσιο δεν μούπες;
- Όχι και άρχισα να του εξιστορώ την ιστορία με τον κυρ Κώστα και το μολυβάκι.
- Όση ώρα μιλάς, εμένα ήρθαν σκέψεις στο μυαλό μου, αλλά δεν βγάζω άκρη. Δεν ξέρω που κολλάνε, αλλά εσύ θα καταλάβεις. Είμαι σίγουρος πως έχουν να κάνουν με αυτό που ψάχνεις. ‘‘Η πρόθεση μετράει. Αν θέλεις να βοηθήσεις, θα βοηθήσεις. Αυτά που νιώθεις είναι πιο δυνατά από αυτά που λές. Ότι κάνεις και λες για καλό, καλό είναι.
- Σε ευχαριστώ πάτερ Αντρέα.
Αυτά συνέβησαν πριν 40 χρόνια και τώρα με το σήριαλ του Αγίου Παΐσιου τα θυμήθηκα.
Στο Άγιο Όρος πήγα τότε μετά από άσκηση της Μεθόδου Σίλβα (το ποτήρι με το νερό) όπου είχα θέσει το ερώτημα αν η Μέθοδος ήταν συμβατή με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, επειδή κάποιοι ιερωμένοι μας είχαν αναφέρει σε έναν κατάλογο.
Το ίδιο το βράδυ ξύπνησα από μια πολύ έντονη σκέψη στο νου μου. ‘‘Πήγαινε στο Άγιο Όρος ’’. Πως δεν τόχα σκεφτεί προηγουμένως. Αν εκεί δεν ξέρουν, πουθενά δεν θα ξέρουν.
-Μαριάννα, πάω στο Άγιο Όρος.
-Είσαι καλά; Περίμενε να ξημερώσει τουλάχιστον.
- Όχι φεύγω, βάλε δυο τρεις αλλαξιές στο σακίδιο μου.
-Ξέρεις που θα πας συγκεκριμμένα;
- Όχι, πρώτη φορά θα πάω και βλέποντας και κάνοντας. Σταυροκοπήθηκε η Μαριάννα αλλά ήξερε τι αγύριστο κεφάλι είμαι. Πρόλαβε μόνο να πει. "Τηλεφώνησε μου μόλις μπορέσεις."
- Θα σου τηλεφωνήσω, ελπίζω να μη με κρατήσουν εκεί.
-Μμμ... Κρυάδες, ψιθύρισε αλλά η καρδούλα της, ταράχτηκε.
Μου ήρθαν λοιπόν οι αναμνήσεις, όπως τις περιέγραψα. Λες να ζει ο κυρ Κώστας ο Πυρπασόπουλος; Γιατί όχι; Θα είναι πάνω από 90 χρόνων, για να δούμε. Παίρνω το 11880 και βρίσκω τηλέφωνο στο όνομα του. Και που λέτε; Στον Βύρωνα λίγο πιο πέρα από τα γραφεία μου. Απίθανο Ε;
- Τον κύριο Κώστα παρακαλώ.
- Εγώ είμαι, αλλά δεν ακούω καλά, περιμένετε.
Μια γυναικεία φωνή μου απάντησε. "Ποιος είστε;"
-Μεταξάτος Παναγής, λέω, έχω να επικοινωνήσω 40 χρόνια με τον κύριο Κώστα από το Άγιο Όρος.
"Είστε ο κύριος με το μολυβάκι μου λέει ο κυρ Κώστας; Μου λέει ότι το πρόβλημα του λύθηκε τότε"
- Πείτε του μόλις έρθω Αθήνα θα πιούμε καφέ.
--------------------------------
Ο Παναγιώτης Μεταξάτος είναι επιτυχημένος αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας με πολλαπλή δραστηριότητα. Έχει σπουδάσει Οικονομικές Επιστήμες στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς κι αργότερα παρακολούθησε 4 εξειδικευμένα σεμινάρια Μάρκετινγκ και Πωλήσεων. Έχει Doctora στον Ψυχοπροσανατολισμό και είναι καθηγητής της Μεθόδου Σίλβα.
Έχει επίσης εκπαιδευτεί για 4 χρόνια στην Ατομική Ψυχολογία και έχει διδάξει Ψυχολογία Πωλήσεων σε αναγνωρισμένες Σχολές Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ. Διδάσκει σεμινάρια πωλήσεων εδώ και 25 χρόνια σε χιλιάδες πωλητές του πιο σκληρού είδους Door to Door έχοντας δημιουργήσει Σχολή Πωλήσεων στον επαγγελματικό του χώρο. Εδώ http://www.silva.gr/?page_id=1968 το πλήρες βιογραφικό του. Εδώ http://www.silva.gr/ η ιστοσελίδα της Μεθόδου Σίλβα. > Eπιστροφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου